Het wordt een lange dag
Vroeg aan de slag vandaag. Zal wel de drang naar het einde van de wereld zijn zeker? 06u.35 staat er op de kolk als ik wakker word van het geritsel van plastic zakken. Er zijn pelgrims die op het punt staan om te verrekken. Het valt dus nog best mee voor mij, 'k ben de hevigste nog niet.
Eerst nog langs de bar voor een stevig ontbijt om erna voor dag en dauw te vertrekken richting Cabo da Fisterra. Ruim 30 km vertel mijn gids me, de kilometerpaaltjes langs de weg spreken van 34,5 km. We geloven het laatste maar.
Na anderhalf uur wandelen eerste zicht op de oceaan aan de horizon. Vandaag geen man met de hamer maar een engeltje dat me vleugels geeft. Ons doel is in zich maar licht wel nog op meer dan 20 kilometer afstand.
Genieten van laatste kilometers onder een stralend blauwe hemel en een stevig briesje in de rug dat me helpt het einde van de wereld te bereiken.
11u.10 Na een stevige klim worden we op de top van de hevel beloont met een eerste blik op de Capo Fisterra. We hebben ons doel in het vizier maar ligt wel aan de andere uiteinde van de baai, op het einde van een lange landtong.
12u.00 We zijn in het stadje cee. Lopen met een ommetje naar het centrum, kopen een heerlijke picknick en eten die op in een pleintje. Het zonnetje schijt en het is pakweg 23 graden. Het weer valt trouwens ongelofelijk mee, tot op heden nog maar enkele buien over me heen gekregen en we zijn toch al bijna een maand onderweg.
Na wat zoeken en vragen vinden het juiste pad terug richting einde van de wereld. Na nog twee tussenstops om te drinken want het is warm vandaag bereiken we het stadje Fisterra. Gaan onmiddellijk naar de albergue municipal waar we een oorkonde ontvangen waarop staat dat we de Camino Fisterra hebben gelopen. Zoeken een bed, installeren ons en maken ons klaar om de laatste 3 km richting kaap te lopen.
Het zijn nog stevige laatste 3 km. Het einde van de wereld ligt op een klif 200 meter boven de zeespiegel. Het is een echte toeristisch trekpleister. De echte pelgrims trekken tot op heel het einde van de klif. Hier is het de traditie dat pelgrims enkele van hun spullen verbranden. Dit is blijkbaar wat uit de hand gelopen de laatste tijd want alle struiken staan er zwart geblakerd bij en op borden staat geschreven "No fuego/No fire". Wat doe de meeste pelgrims dan maar? Ze laten hetgeen ze wilde verbranden gewoon liggen tussen de rotsen. Een kleine vuilnisbelt vond ik het. Hier moet dringend een oplossing gezocht worden of het einde van de wereld wordt een echte vuilnisbelt. Wat mij betreft een afknapper. Michel daarentegen trek zich niets aan van de borden en verbrand zijn.shot en onderbroek. Ik kijkt over het stort heen en geniet van het zonnetje en prachtige vergezicht.
Lopen nog eens 3 km terug naar het stadje wat ons totaal voor vandaag op .39 km brengt. Ondertussen in het reeds zeven uur. Hoog tijd om te gaan douchen en erna te gaan eten. Deze avond geen zelfgemaakt eten of pelgrimsmenu maar een paella met zeevruchten. Hij smaakt heerlijk maar ik heb er al betere gegeten. Deze had iets langer op het vuur moeten blijven staan om het vocht onder in de pan te laten verdampen. Het was een beetje paellasoep maar wel lekker van smaak.
Morgen loop ik richting Muxia een ander einde van de wereld en Michel blaast de aftocht richting thuisfront.
Tot morgen
Geert
Vroeg aan de slag vandaag. Zal wel de drang naar het einde van de wereld zijn zeker? 06u.35 staat er op de kolk als ik wakker word van het geritsel van plastic zakken. Er zijn pelgrims die op het punt staan om te verrekken. Het valt dus nog best mee voor mij, 'k ben de hevigste nog niet.
Eerst nog langs de bar voor een stevig ontbijt om erna voor dag en dauw te vertrekken richting Cabo da Fisterra. Ruim 30 km vertel mijn gids me, de kilometerpaaltjes langs de weg spreken van 34,5 km. We geloven het laatste maar.
Na anderhalf uur wandelen eerste zicht op de oceaan aan de horizon. Vandaag geen man met de hamer maar een engeltje dat me vleugels geeft. Ons doel is in zich maar licht wel nog op meer dan 20 kilometer afstand.
Genieten van laatste kilometers onder een stralend blauwe hemel en een stevig briesje in de rug dat me helpt het einde van de wereld te bereiken.
11u.10 Na een stevige klim worden we op de top van de hevel beloont met een eerste blik op de Capo Fisterra. We hebben ons doel in het vizier maar ligt wel aan de andere uiteinde van de baai, op het einde van een lange landtong.
12u.00 We zijn in het stadje cee. Lopen met een ommetje naar het centrum, kopen een heerlijke picknick en eten die op in een pleintje. Het zonnetje schijt en het is pakweg 23 graden. Het weer valt trouwens ongelofelijk mee, tot op heden nog maar enkele buien over me heen gekregen en we zijn toch al bijna een maand onderweg.
Na wat zoeken en vragen vinden het juiste pad terug richting einde van de wereld. Na nog twee tussenstops om te drinken want het is warm vandaag bereiken we het stadje Fisterra. Gaan onmiddellijk naar de albergue municipal waar we een oorkonde ontvangen waarop staat dat we de Camino Fisterra hebben gelopen. Zoeken een bed, installeren ons en maken ons klaar om de laatste 3 km richting kaap te lopen.
Het zijn nog stevige laatste 3 km. Het einde van de wereld ligt op een klif 200 meter boven de zeespiegel. Het is een echte toeristisch trekpleister. De echte pelgrims trekken tot op heel het einde van de klif. Hier is het de traditie dat pelgrims enkele van hun spullen verbranden. Dit is blijkbaar wat uit de hand gelopen de laatste tijd want alle struiken staan er zwart geblakerd bij en op borden staat geschreven "No fuego/No fire". Wat doe de meeste pelgrims dan maar? Ze laten hetgeen ze wilde verbranden gewoon liggen tussen de rotsen. Een kleine vuilnisbelt vond ik het. Hier moet dringend een oplossing gezocht worden of het einde van de wereld wordt een echte vuilnisbelt. Wat mij betreft een afknapper. Michel daarentegen trek zich niets aan van de borden en verbrand zijn.shot en onderbroek. Ik kijkt over het stort heen en geniet van het zonnetje en prachtige vergezicht.
Lopen nog eens 3 km terug naar het stadje wat ons totaal voor vandaag op .39 km brengt. Ondertussen in het reeds zeven uur. Hoog tijd om te gaan douchen en erna te gaan eten. Deze avond geen zelfgemaakt eten of pelgrimsmenu maar een paella met zeevruchten. Hij smaakt heerlijk maar ik heb er al betere gegeten. Deze had iets langer op het vuur moeten blijven staan om het vocht onder in de pan te laten verdampen. Het was een beetje paellasoep maar wel lekker van smaak.
Morgen loop ik richting Muxia een ander einde van de wereld en Michel blaast de aftocht richting thuisfront.
Tot morgen
Geert
Geen opmerkingen:
Een reactie posten