Na een gezamenlijk ontbijt verlaten we Foncebadón om 08u.00. Het was vroeger het enigste volledige verlaten dorp op de camino wat ook nu nog goed te merken is. Geen weg door het dorp, heel veel ruïnes van huizen en boerderijtjes enkel een paar bewoonde huizen, 2 albergues, een restaurant en een hotel. De camino is hier de motor van de lokale economie. Het is koud en welopen in de wolken. Mijn buff en handschoenen doen goed dienst, zo heb ik ze niet voor niets meegenomen.
Na een half uurtje in het donker en de mist bereiken we Cruz de Fierro, het magisch punt tussen hemel en aarde, een ijzeren kruis op houten staak bijna op het hoogste punt van de camino. Door hier iets achter te laten (meestal een steen) wordt er bescherming en steun gevraagd. Ik laat hier een paar van mijn gedachten achter want heb wel een paar zaken waaraan ik kan, wil en moet denken. Ik hoop hiermee mijn steentje te hebben bijgedragen. Na nog een uurtje verder bereiken we het hoogste punt van de camino. Vanaf hier is het nog 22 km tot Ponferrada waar we vandaag stoppen. Het zijn wel 22 km bergafwaarts. We gaan van 1515 meter naar 550 meter hoogte. Rustig aan vandaag wat bergaf lopen is zeer belastend voor de knieën en enkels.
We lopen door een prachtige streek, aangename dorpje en de wolken zijn verdwenen. Wat moet een mens nog meer?
11u.00 Acebo, we vertoeven in een leuk bergdorpje, genieten van een lekkere picknick in zonnetje tegen een muur met een ccl.
Molinaceco : weer zo'n aangenaam stadje, maar hier hebben we geen tijd om lang te blijven. We lopen verder richting Ponferrada over een iets minder aangename route naast een drukke weg. dat waren we de 40 km niet meer gewoon.
Ponferrada : hier verblijven we in de refugio de Ponferrada waar plaats is voor meer dan 200 pelgrims (refugio = albergue). De meesten stoppen hier ook omdat de volgende albergue op meer dan 15 km ligt. Toeval of niet, maar we liggen ook hier in kamers van 4 personen en weer met de twee Spanjaarden van in Astroga. De refugio ligt een stuk van het centrum van de stad en er valt weinig te beleven vertellen onze kamergenoten ons. Wij besluiten om in de refugio ons potje zelf te koken en niet naar het centrum te lopen. We doen boodschappen in een nabijgelegen supermarkt.
Blijkbaar hadden de meeste pelgrims het zelfde idee. Iedereen kook zij eigen potje : Russen, Spanjaarden, Italianen, Hollanders en één Belg die samen met een Fransman spaghetti carbonara maakt. Aanschuiven aan het fornuis was de boodschap. Het is wel zo dat er wat in andermans potten gekeken wordt, en ook iedereen proef van iedereen zijn gerecht. De Russische boljsk vond ik het ik lekkerste, na mijn spaghetti carbonara natuurlijk. (stoeffer !)
Na een belleke met het thuisfront om negen uur in mijn bakje in gekropen. De vermoeidheid begint er een beetje in te komen. Er zijn de kilometers en je slaapt niet zoals in je eigen nestje. Maar voor de rest alles onder controle hier in Spanje.
Mijn planning voor de komende dagen; 205 Km scheiden mij nog van Santiago de Compostela. 295 Km scheiden mij nog van Fisterra. Kan nog 12 dagen wandelen, voor vrouwtje mij komt ophalen. Dwz. 17,08 of 24,58 kilometers gemiddeld per dag. Wat het worden gaat? Niemand weet het. Mijn lichaam zal het mij vertellen. We maken het wel mee. Tot later Geert
2 opmerkingen:
Dag Geert,
Blij te horen dat je nog alles onder controle hebt, houden zo en goede moed voor de laatste paar honderd kilometer, moet te doen zijn, zeker weten.
groetjes
Daniel
Dag Geert,
De eindmeet begint zo een beetje in zicht te komen. Fantastische prestatie, je zult er als mens zeker sterker en rijker uitkomen.
Veel vrienden bijgemaakt, waar je iets speciaals mee deelt.
Hopelijk is je rug nog OK.
Ga je na deze ervaring je nog ooit kunnen aanpassen aan pretpark A'pen C'aal.
Tot binnenkort,
Theo
Een reactie posten